مقدمه:
در مطلب گذشته به حدیث ثقلین در میان خطبۀ غدیر رسول اکرم صلّی‌اللّٰه‌علیه‌وآله اشاره شد و گفتیم که این حدیث گویای دست‌نیافتنی بودن مقام و کمال اهل‌بیت علیهم‌السلام است. حضرت در ادامه پس از بیان این حدیث فرمودند: عترت من، امین خدا و فرمانروایان پروردگار در میان خلق او هستند.
اَلا اِنَّهُمْ اُمَناءُ اللّٰه فى خَلْقِهِ وَ حُكّامُهُ فى اَرْضِهِ
متن خطبۀ غدیر
عناوین این مقاله:
- کمالات دست‌نیافتنی اهل‌بیت علیهم‌السلام
- امکان تکامل در بهشت؟
- معنای «دوازده مهدی» در متن روایات؟
- انحصار نور امامت در دوازده نفر
کمال دست‌نیافتنی اهل‌بیت علیهم‌السلام
اهل‌بیت علیهم‌السلام در هر لحظه در حال کمال یافتن هستند. ایشان علاوه بر تکاملِ لحظه‌به‌لحظه، همیشه جلوتر از تمام مخلوقات هستند و فاصلۀ دیگران با ایشان بسیار است.
بر فرض اینکه ما به سوی کمال پیش برویم و پشت سر آن بزرگواران حرکت کنیم، اگر میلیاردها سال بعد به این مقام کنونی ایشان برسیم، باز ایشان به دلیل رشد هزار برابری در هر لحظه، از ما پیشی دارند؛ از همین رو فاصله ما با ایشان بیشتر و بیشتر خواهد می‌شود!
همۀ ما در حال رشد هستیم؛ هم چهارده معصوم علیهم‌السلام و هم شیعیان. اما آن حضرات مانند کسی هستند که با خودرویی مدرن و تندرو به سوی مقصدی می‌روند و ما با وسیله‌ای معمولی و کند پشت سر ایشان در حرکتیم! آن کسی که با ماشین مدرن و سریع می‌رود، فاصله‌اش از خودرو معمولی هر لحظه بیشتروبیشتر می‌شود و هرگز به یکدیگر نخواهند رسید.
امکان تکامل در بهشت؟
در بهشت نیز سیر تکامل معرفتی وجود دارد. اهل بهشت هر لحظه معرفتشان افزوده می‌شود و هیچ زمان توقفی ندارند. اهل‌بیت علیهم‌السلام هم با سرعتی بسیار بیشتر رشد می‌کنند و در این معرفت توقفی ندارند. ولی نکتۀ مهم وجود امام علیه‌السلام در انتهای جادۀ معرفت است.
بنا بر آنچه در خطبۀ غدیر بیان شد اهل‌بیت علیهم‌السلام حاکمان خدا در میان مخلوقات هستند؛ همان که پیامبر اکرم صلّی‌اللّٰه‌علیه‌وآله با شیواترین بیان فرمودند: «مَنْ کُنتُ مَولاهُ فَهذا عَلیٌّ مَولاهُ»
این ولایت از امیرالمؤمنین علیه‌السلام شروع و در فرزندان طیّب و پاک و معصوم رسول‌خدا صلّی‌اللّٰه‌علیه‌وآله جاری می‌شود. این نور در انتها به وجود مقدس امام زمان عجّل‌‌اللّٰه‌تعالی‌فرجه می‌رسد و بعد از ایشان دیگر این نور ولایت به کسی داده نمی‌شود!
معنای «دوازده مهدی» در متن روایات؟
اینکه در اندکی از روایات نقل شده که بعد از امام زمان عجّل‌‌اللّٰه‌تعالی‌فرجه، دوازده مهدی داریم. (1) مراد از مهدی در این عبارت، دوازده امام دیگر پس از امام زمان علیه‌السلام نیست! چراکه معصومین علیهم‌السلام تصریح کرده‌اند که دوازده مهدی، دوازده نفر از شیعیان هستند که تربیت شده‌اند و مردم را به سوی امام زمان علیه‌السلام دعوت می‌کنند. (2) ایشان مثل حواریون حضرت عیسی علیه‌السلام هستند که مردم را به سوی حقیقت هدایت می‌کنند.
بنابراین اهل‌بیت علیهم‌السلام و ائمه علیهم‌السلام، که منحصر در دوازده نفر هستند، دارای کمال و مقام و منزلتی دست‌نیافتنی هستند که برای هیچ بشری امکان رسیدن به فضیلت ایشان وجود ندارد.
اما احمد الحسن گاطع بصری، کذّابی بیش نیست؛ چراکه گاهی می‌گوید من فرزند امام زمان علیه‌السلام هستم و گاهی خود را اولین مهدی می‌داند. او حتی گاهی نیز خود را مسیح می‌داند! و گاهی هم خود را یمانی معرفی می‌کند که متأسفانه بسیاری با وجود این تناقضات فریب او را خورده‌اند!
انحصار نور امامت در دوازده نفر
بر اساس فرمایش رسول اکرم صلّی‌اللّٰه‌علیه‌وآله در جای دیگری از همین خطابۀ غدیر، نور الاهی ابتدا در وجود مقدس امیرالمؤمنین علیه‌السلام و سپس به ذریّه و نسل شریف و معصوم امیرالمؤمنین علیه‌السلام منتقل می‌شود. این نور در انتها به حضرت امام مهدی علیه‌السلام رسیده و به ایشان خاتمه می‌یابد.
خطابۀ غدیر خطابه‌ای سرنوشت‌ساز برای حفظ اسلام و تعیین جانشینان بر حق پیامبر اکرم صلّی‌اللّٰه‌علیه‌وآله است. رسول اکرم صلّی‌اللّٰه‌علیه‌وآله خط‌ومشی مسلمانان را برای دوران پس از خود ترسیم کردند. بر اساس این عبارت شریف، نور مبارک پیامبر و اهل‌بیت علیهم‌السلام به امام زمان حضرت مهدی عجّل‌‌اللّٰه‌تعالی‌فرجه منتهی می‌شود و جایی برای استفاده مغرضان و منحرفان وجود ندارد و احدی به مقام و کمال ایشان نمی‌رسد.
مَعاشِرَ النّاسِ النُّورُ مِنَ اللّٰه – عَزَّوَجَلَّ – مَسْلُوكٌ فِىَّ ثُمَّ فى عَلِىّ بْنِ اَبى طالِبٍ ثُمَّ فِى النَّسْلِ مِنْهُ اِلَى الْقائِمِ الْمَهْدِىِّ
ای گروه مردم! نور از جانب خداوند در من است و بعد در علی است. بعد از او نیز در فرزندانی از نسل علی تا قائم مهدی قرار میگیرد و دیگر این نور ادامه ندارد!
متن خطبۀ غدیر
حالا احمد الحسن بصری از کجا نور پیدا کرده، باید خود او حاضر شود و پاسخ دهد!
پانوشت:
(1) علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج۳۶ ص۲۶۱ ح۸۱
(2) علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج۵۳ ص۱۱۵ و ۱۴۵ و ۱۴۹
